Het is misschien al bekend dat wij naast onze maatschappelijk storytelling werk ook theatervoorstellingen ontwikkelen die bijdragen aan het doorbreken van taboes in onze samenleving. In tegenstelling tot het traditionele storytelling, kijken wij naar een theatraliseren van het werk, waarbij authenticiteit voorop blijft staan. In dit blog vertellen wij daar meer over.
Storytelling is een interactieve vorm van podiumkunst. Vaak wordt hierbij uitgegaan van één verteller, al dan niet begeleid door een muzikant. We definiëren storytelling als volgt, zoals ook de Universiteit voor Toegepaste Wetenschappen van Oslo en Akershus dat doet:
"Storytelling is een kunst en communicatievorm die interne beelden creëert in de verbeelding van de luisteraar, eerder dan zichtbare beelden te tonen of te dramatiseren. Traditionele storytelling vindt plaats als een open en directe communicatie in twee richtingen tussen de verteller en het publiek en het maakt interactie mogelijk tussen de aanwezigen."
In bijvoorbeeld de UK en Duitsland bestaan sterke verhalentradities (volksverhalen, sprookjes, et cetera). Hierdoor is er vaak weinig ruimte voor het persoonlijke verhaal. In Nederland hebben wij een veel minder sterke volksverhalentraditie. Dat geeft ons de mogelijkheid om volksverhalen met persoonlijke verhalen te verweven. Het resultaat is een nieuwe vorm van theatrale storytelling, die inmiddels ook in het buitenland opgepikt is.
Wij zoeken vooral naar voorstellingen waarin de makers op de één of andere manier hun eigen achtergrond betrekken. Dit kan heel letterlijk, zoals Soufiane Moussouli deed in Marok(k)anen huilen niet. Dit is een voorstelling die hij maakte op basis van persoonlijke verhalen en herinneringen. Maar het kan ook iets minder direct, zoals in voorstellingen waarin bijvoorbeeld het verhaal van een familie of een vriend(engroep) wordt verteld. Het laatste voorbeeld maakt ook duidelijk dat we niet alleen solovoorstellingen produceren – wij kijken daarin zeer breed.
Wij zoeken naar voorstellingen met zeggingskracht, dat wil zeggen: voorstellingen met een noodzaak van de makers en een (maatschappelijke) urgentie, zoals The Man who danced Alone, een voorstelling met de enige professionele, mannelijke buikdanser in Marokko. Daarnaast zoeken wij naar voorstellingen die de toeschouwer (letterlijk of figuurlijk) betrekken. Het gaat ons erom maatschappelijke processen bloot te leggen, de vinger op de zere plek te leggen en het aan het publiek over te laten om daar een standpunt over in te nemen, of niet.
Alternative Ways – Final conference Aan alles komt een eind,
© Frankie Cordoba on Unsplash Verhalen in beleidsvorming Storytelling is
